اندکی تامل...

تو زندگی همه ما، یه سری آدما هستن که بودنشون کافیه تا حال دلتون خوب بشه... انگاری کار دیگه ای بلد نیستن جز اینکه حالت و خوب کنن اصلا هم براشون مهم نیست چقدر حالتون گرفتس...از بس چگالی بودنشون بالاست ...آدمایی که انگار یاد نگرفتن بد باشن...آدمایی که یه رنگ خاصی ان..یه رنگی که تو هیچ جعبه مداد رنگی پیدا نمیشه...شاید خدام همین رنگی باشه نمیدونم...اینجور آدما به شدت خودشون هستن... تظاهر نمیکنن ...دروغ نمیگن...نقش هم بازی نمیکنن....آدمایی که وقتی باهاشون حرف میزنی انگار داری تو حوض آرامش آب تنی میکنی...وقتی میخندن دنیات قشنگ تر میشه...حتی وقتی بهت اخم میکنن ته دلت دوست داری بپری بغلشون کنی...اصلا حرفم و پس میگیرم اینا آدم نیستن که...فرشته ان...فقط خدا بال هاشون و چیده تا یه وقت پر نزنن و تنهات نذارن...و خدا نیاره روزی رو که نباشن...

شمام یه کم فکر کنین مطمعنم یکی دوتا از همین فرشته هایی که گفتم دور و برتون هستن...پدر و مادر...همسرتون.. یه دوست قدیمی یا عشقتون...اینا رو باید تکثیر کرد...حواستون بهشون باشه...جدیدا نایاب شدن...